Verhaal van Leo
Leo Valk
Medewerker monitordienst
"Je leert je pappenheimers wel kennen vanaf deze plek"
“Mijn schoonmoeder runde destijds het restaurant in een van de verpleeghuizen van Stichting Eykenburg”, vertelt Leo. “Ze belde me om te zeggen dat ze voor een paar nachtjes een portier nodig hadden bij de receptie. Het werk beviel me en er werd vaker een beroep op me gedaan. Nu heet dat werk de monitordienst en zit ik er na 25 jaar nog steeds met heel veel plezier.”
Nee zeggen kan, maar dat heb ik nooit gedaan
Voor Leo is dit zijn tweede baan, naast zijn werk als chauffeur tandtechniek. “Ik werk op de momenten dat anderen niet kunnen. In de praktijk komt dat neer op heel wat avondjes. Nee zeggen zou kunnen, maar heb ik nog nooit gedaan. Daar belast je een ander mee. Daarbij kom ik hier heerlijk tot rust.” Dat wil niet zeggen dat zijn werk rustig is. Tijdens de vijf uur die zijn dienst duurt, is Leo opperst geconcentreerd. “We zitten in een soort cockpit met allerlei schermen, computers en telefoons. We ontvangen de alarmen van bewoners, maar ook van een deel van de cliënten van de wijkzorg. Plus alle binnenkomende telefoontjes.”
Ik regelde mijn werk om de sport van mijn kinderen heen
Zijn vrouw is gewend aan zijn twee banen. “In plaats van quality time ‘s avonds hebben we die ’s ochtends heel vroeg. Ook voor mijn kinderen was het heel gewoon. Maar in de weekenden ging ik altijd mee naar hun sportwedstrijden. Daaromheen regelde ik mijn werk. Ik ben hun grootste supporter en heb ze heel het land doorgereden en al hun nationale en internationale sportprestaties meegemaakt.”
